Dat Pingstwunner

As de Pingstdag nu kamen weer, do weren se alltohoop in een Ruum tosamen. Un denn keem mit en Mal hoch vun`n Heben her en Suusen un Bruusen – jüst so an en groten Storm: dat dröhn dörch dat ganze Huus, wo se in sitten dään. Un se kreegen Tungen to sehn as vunn Füüer; de deelen sik,. Un op jedeneen vun ehr bleev enn sitten. Un se worn all vull vun`n hilligen Geist. Un se füngen an, in fremde Spraken to spreeken, so, as de Geist ehr de Wöörd ingeev.

(Apostelgeschicht 2, 1-4)